✰ 05-01-2013 ~ 12-06-2021

Lieve beer
Waar moet ik beginnen... maandag 10 mei storte mijn wereld in... tumor in de lever, grootte van appelsien... ik hoorde maar flarden meer, kon het niet geloven. De dag erna kregen we te horen dat er niets meer aan te doen was. Je lever was al grotendeels aangetast en een stuk van de milt. De dierenarts zei we spreken van weken, niet meer van maanden. Nog geen 3 jaar bij ons en zou je alweer moeten afgeven. Ik herinner me nog steeds dat we mama aan het overtuigen waren tijdens onze reis in Italië. Bij thuiskomst gingen we meteen om jou. Wat waren we allemaal geschrokken van hoe groot je was, hoe zwaar je blaf was. Je sprong meteen in onze koffer, dat was het begin van heel wat moois. Je ging overal mee naartoe: Amber van school halen, naar playdates, op uitstap of gewoon maar gaan tanken. Je was mijn vaste co-piloot. Mijn steun en toeverlaat in moeilijke tijden. De reden waarom ik me beter voelde en vanalles organiseerde. Spelen was jouw ding niet op de playdates, kleine hondjes daarentegen. Je kon er uren achter lopen als het moest. Naar zee gaan, vond je geweldig. Spijtig genoeg mochten we dit niet meer doen, het ging teveel zijn voor jou. Vrijdag mochten we nog horen hoe goed je het deed. Ze hadden niet verwacht dat je het zo lang ging volhouden, je was een sterke beer. Dit weekend ging je heel snel achteruit. Maandag lukte het niet meer om recht te staan en moesten we je helpen maar je gaf het op. Je lichaam was op, je hebt gevochten lieve beer. Wat ga ik je missen, met wie moet ik nu mijn koekjes delen? Mijn beer die me overal volgde, waar ik was, was jij. Je liep heel vaak los, mensen waren jaloers want je bleef altijd dicht bij mij. Je paste je zo snel aan en werd een deel van de familie. Iedereen kende jou als het cookiemonster. Koekjes waren jouw leven. Je ging ze zelf halen bij iedereen. Als papa ging roken naar de garage, was je pijlsnel recht. Je wist dat je dan een koek kreeg. We moesten maar het woord cookie zeggen, maar zelf op dit reageerde je niet meer. Brood, aardbeien, cakeje, alles wat je graag had, wou je niet meer eten. Dit zei voor ons genoeg, je reageerde amper meer. De laatste dagen sliep ik bij jou in de zetel. Af en toe voelde ik een snoet en moest ik wrijven. We waren altijd een event op zich. Een grote beer waar iedereen naar keek. Als je jou dan neerlegde, deed je jouw pootjes overeen. Iedereen keek hierdoor naar jou. Het doet deugd dat jouw lieve happy face in vele huizen hangt door het stickerswappen. Op mijn auto hangt er ook eentje, je zal altijd en vooral meerijden met mij. Wat een lieverd was je toch, een flos, een schat van een hond. Mijn lichtpuntje in de duisternis, mijn grote knuffelbeer, onzen bollie, ons cookiemonster, onze Juju, onzen dikkie dik waarvan je nu zijn ribben voelde, mijn alles voor altijd ik ga je voor altijd missen. Weet dat je voor mij altijd mijn geweldige beer zal blijven, je deed ons altijd lachen. We gaan terug denken aan die gekke momenten en jou herinneren als het gekke cookiemonster. Hopelijk mag je achter de regenboogbrug zoveel koekjes eten als je wil. Forever in our hearts 
✰ Junior ✰